Necrologue: A list of Quora users who have been banned, who have left Quora, or who are currently edit blocked.
Quit:
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp
Deleted:
Quit:
I detest Quora because of this petty question change log: https://www.quora.com/If-after-y…
For now I’m just totally sick of Quora, and I will be deciding in the next couple of weeks whether I will completely remove my account and all of my content. Maybe I’ll just leave it all as is and just never return.
In case there were any doubts: Quora is sick.
Goodbye (hopefully for now)
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp
Quit:
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp
Banned:
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp
(I don’t even know if this footer is necessary on Necrologue in exile.)
I notice that there is a dearth of notifications here, and that having quit Quora, I’m not best place to keep this blog up to date. I also note that despite being a co-owner of the Quora Necrologue, Lyonel Perabo is unable to post there. (It’s not paranoia if everybody’s out to get you.)
Clarissa Lohr and Daniel Ptashny offered to help out when I left, and I have made them admins of this blog, as well as Lyonel. That means you should feel free to notify them on Quora of departures and other such happenings, which any of them can then post here. (Unless they retort that this wasn’t what they signed up for, in which case I will add others and notify people here.)
Quit:
Anyway, your departure made me realise that it’s high time I sought out new pastures myself (I can no longer ignore the weird sense of self-loathing I was feeling each time I signed into Quora, studiously trying to ignore the unignorable re the company’s actual mission these days, and the way that plays out in the way the company treats its community of users).
I finally deactivated my account last night and am now adjusting into my new Quora-less existence. With hindsight, I should probably have done this ages ago !
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp
I’m yielding and posting my own translation of my farewell post after all, instead of waiting on Dimitra Triantafyllidou.
I’m annotating myself in this. The Turkish, Slavic and Italian loanwords that gave Google Translate so much trouble are daggered. The neologisms that gave Google Translate just as much trouble are asterisked. Explanatory notes in sidebar, including some of the more pungent idioms.
I’ve written you this long-winded post in Romaic, and I’m not translating it. That’s my bad habit†. For reasons that will soon become obvious, I am tickled by the notion that I’m leaving this to you as a riddle: a riddle that, if you pass it through the Google translate gadget,* my beef-eaters, you won’t be able to make head or tails of it. There’s Romans here, Glory Be To Ya-Rabbi†. Someone will turn up to unravel it for you. And if someone doesn’t, I’ve left it as a request to Dimitra.
So, here on Quora, week after week the company springs up some new deviation, some new nuttiness, and everyone is disgruntled. Or rather, those who can be bothered to are disgruntled, which of course is not everybody: the passers-by and those who have gotten comfortable—it’s not on their radar.
Those who can be bothered to include myself, the more fool I. I did not come to Quora, as I keep saying, with the primary aim of grumbling about how it is managed. I came to write different things, and fortunately I got to write them too. But unfortunately I have a hypertrophied sense of social duty, and I have taken on here without realising it publicising and criticising things that are awry, as a service to my fellow users.* A service and, at times, truth be told, a chore. It’s not like there’s any shortage of things awry.
So, every time a new nuttiness springs up, to be heaped alongside all the preexisting nuttiness, of moderation, design, engineering, the self-proclaimed informants, advertisers, virtue signallers,*, the arrogant and the brainless, certain users jump up and say, like other Ciceros to other Catilines, “How long will we keep putting up with all this? When will we finally get to the point of no return?”
The absurd application of BNBR against the Necrologue three days ago* was for me the point of no return I was waiting for. As it was for Zeibura Kathau as well.
I mean, yes, it was increasingly a chore for me, if not a pathology, to sit and answer A2As for hours, and abandon reading any other website (let alone book†). It was not a waste,† no, I remain proud of my writings. But I confess, things had gotten to the point that I had to reduce my participation significantly, anyway.
But a few months ago, in an attempt to exercise my criticism in a more balanced fashion, I recorded a video on why I remain on Quora, and haven’t sodded off to Medium like so many are already saying they’ll do.
And it turned out that, all the positive things motivate me to stay here, I could do on Medium just fine. With the exception of the good company here, the community of Quora obsessives.* And in contrast with how Quora management deals with them, they are not fungible consumables: they are my friends and fellows, and I feel tremendous guilt in abandoning them. And about my wretched service, of course, that I’ve convinced myself I owe them.
Well if I’m going to be struck down for naively trying to help my fellow users with accurate information, I got the message. I’ve stayed and put up with enough. I do have some self-respect left.
Wee robot with the machete†, thou hast defeated me.
All that remains is to farewell those dear to me, to scorn those odious to me, and to take care of any loose threads.
Negatives first. I feel like using the opportunity to curse up a storm, and tell gangs of snitches†* and the deluded to go to hell; but I’ll watch my words, because I’ll be the one that comes out looking like a jerk, not them.
But I will name names. I have not been able to work out Tatiana Estevez while she had a voice here in public. But I’ve drawn my conclusion from Scott Welch (as I have drawn so much else): she’s just a Quora employee. For years she has been doing more for my fellow users than what her colleagues have been doing, the bots and the nickle-and-dime* contractors; but in the end, she is not part of the solution.
Nor have I any issue with the other employees. I’ve had pleasant exchanges,† for instance, with Dimitri Genzel and Shouchen Huang. I have had poor regard with Quora designers for a while, but in the final analysis (and I have published that analysis), they are following a line that others have drawn for them.
I don’t even feel like speaking ill of Marc Bodnick (and he’s not getting out† of our wager). I find him to be a bully† with no particular understanding of what Quora is about; but this is just ill talk, that’s not the issue. I’ll let it go.
Though they don’t turn up here often,* in contrast to Marc, my impression is that there is more responsibility for things awry weighing on Jonathan Brill and Jay Wacker, as those responsible respectively for user relations (all users, Jono, not just the quill-bearers*), and policy development. But like I said: the buck stops somewhere else. The policy line comes from Adam the hoodie-wearer, however indifferent he seems to be to it.
So much for them. They’re doing business,† with all the absurdities of Business Silicon Valley style. They’re in their own reality, and their world is irrelevant with me and mine. They are an impediment, but they are not an enemy. And if I’ve expressed disagreement with a few regulars about exactly how awry things are here, that has certainly not made them my enemies. I’ve certainly disagreed at times with Achilleas Vortselas, or Konstantinos Konstantinides, or Edward Conway, or even Christopher Van Lang; but I have retained my respect towards them, because I never encountered contempt from them.
It’s others that I’ve got it in for. But Godspeed to them as well. For the old-timers who have honoured me by blocking me, Erica Friedman, Eric Lauritzen, Kathleen Grace, and recently Dan Rosenthal—I leave them with Smirnenski’s Ladder. And its dedication: “For all those who will say: that’s nothing to do with me!”
But I will pause at another old-timer. Even now I will not name him, but I am soon escaping the suffocating overshadowing* of BNBR. I’ll call him GS here.
GS must have been surprised when he discovered that I block him; in contrast with the other old-timer quill-bearers, I never had a clash with him; I don’t think we ever even exchanged words.
But GS left a comment on a post of Tatiana’s, on an entirely unrelated occasion, which I continue to regard as despicable. He said that Tatiana was much more polite than he would be, because in her shoes he’d tell whoever complains about moderation,
“Moderation has the power. The rest of you do not. We are judge, jury and executioner. So please, with sugar† on top, shut the fuck up. You don’t get a say, and your words are pointless.”
No beneficiary of the tribunal of the marshals† is going to tell me to shut up when I see injustice, or that criticising unaccountable power is pointless. Nor should you allow any old-timer to tell you that you don’t get a say. Fine, they’re old-timer recruits, but this is a Q&A site, for Christ’s sake, it’s not a barracks.
And now to my friends.
It’s a bitter irony that I’ve just read my fellow elder* the Magister† saying that it’s only the good people on the site that keeps him here, now that I’m abandoning those same good people.
Some months ago, Andrew Wang (and I know what he got up to) remarked to me that whoever he started following, he’d find a few days later on the Necrologue. Yesterday I found an ominous comment on the Necrologue, by a user I admit I do not know, that a lot of Nick’s friends end up on the Necrologue.
With my “I love youse guys” cartoons I recorded 60 users that I have had particular regard of over the past two years. 26 had or got the Quill.
9 have left, or were made to leave.
So should I join their ranks, just in case that will end the plague? But of course, that’s not how it ends.
So be it. What counts are the friendships. How indebted I am to the friendships I’ve made here, I know full well. I have met fellow human beings who have stood by me and felt for me. Dimitra, the Magister, Sam, Trace, Jennifer: friends for life. Friends I owe my life to. And friends I don’t want to lose now.
Not just individuals, but subsets. The Albanians and Turks and Azeris, who have taught me so much about Greekdom. The linguistics nuts* and Classics nuts* and Literature nuts,* who I have considered colleagues and peers. The Greeks and Australians who have embraced me. And all the others I have encountered on my path and bantered with.
And towards the end, my constant companions ended up being the disgruntled and the anti-disgruntled,* of the Insurgency and the Necrologue. I’ve learned much from them, too; and I have felt responsibility towards them.
The most decent† thing to do, when slamming work down and quitting Quora, is what Zeibura is already doing: delete my account, and not permit Moloch to profit from my labour in my absence. I hesitated, and in the end, I won’t do it. First because I feel pity for all the comments from so many I’ve chatted† with. And moreover, because I want the newbie recruits, who suspect something is up in the State of Denmark, to find edifying material here still.
Though I see that searches for my contributions are falling over lately…
I will leave a more extensive testament at Medium for the regulars of the Insurgency (which I will leave Jennifer Edeburn to run†), but let me say the most important bit here to the dissenters. The struggle continues, and you’re the ones who will continue it. I am neither your leader, nor your frontman, and I’m neither the first nor the last to have realised that there’s something fishy about the State of Denmark. But I ask that you continue the struggle the way I finally understood it. Not in the hope that something will change, but only to keep a clear conscience. Not crying havoc and letting loose the dogs of war, but in a spirit of criticism and self-criticism, with judgement and insight, and with the recognition that Quora has its own reasons for doing what it does, and neglecting what it does. And those reasons, as ridiculous as you may decide they are, deserve study and investigation, and they are reasons grounded in neither empathy nor antipathy.
I’m deactivating my account, though I’ll be coming by now and then to pick up my mail. I will probably not be writing comments, so I don’t get tempted. I ask those of you who want to stay in touch to mail me or message me on Facebook. I don’t know if Medium will be the most suitable place for me to set up shop, but I’ll try it out. I am uploading my content to my website Nick Nicholas, and I will load all significant answers and posts to Medium. The large number of A2As had ended up suffocating, but I will miss them, and if you want to forward me one from time to time for me to answer at Medium, that’s fine. Even if you repost my answer back at Quora…
For two years Quora was the brightest spot of my life. Word of honour. Now that it is getting tainted, I am oppressed by a certain sadness. How could I not be? To the point that, perhaps somewhat sacrilegiously, certainly somewhat hubristically, I’m reminded of Sarah’s lament about Isaac:
I’ll say I never gave him birth, nor saw him.
I held a candle lit. And it went out.
But I leave with another tune in my head. A more constructive one.
stixoi.info: Ο γυάλινος κόσμος, World made of Glass. 1960. Verses: Eftychia Papagiannopoulou. Music: Apostolos Kaldaras.
Who’ll give me strength
to change this world,
to build beautiful hearts,
big hearts and compassionate,
and get rid of the marred ones?
I’ll punch you and smash you,
oh world made of glass,
and I’ll build a new,
a different society.
I bid you farewell. I hope we stay in touch, guys. It’d be a pity not to.
I bid you farewell.
Quit:
Το μακρυνάρι τούτο σάς το γράφω ρωμαίικα, και δεν σας το μεταφράζω. Χούι μου. Για λόγους που θα γίνουν σύντομα ευνόητοι, με δελεάζει η προοπτική να σας το αφήσω γρίφο, και γρίφο που αν το περάσετε από το μεταφραστήρι του Γκούγκλ, βουθοίνες μου, δεν θα καταλάβετε Χριστό. Ρωμιούς έχει εδώ, δόξα να ’χει ο Γιαραμπής. Θα βρεθεί κάποιος να σάς βγάλει άκρη. Κι αν δεν βρεθεί, το άφησα παραγγελιά της Δήμητρας.
Εδώ στην Κβόρα, που λέτε, βδομάδα παρά βδομάδα ξεφυτρώνει η εταιρεία κάποια καινούργια εκτροπή, κάποια καινούργια παλαβομάρα, και δυσανασχετούν οι πάντες. Ή μάλλον, δυσανασχετούν όσοι σκοτίζονται να δυσανασχετήσουν, που φυσικά δεν αποτελούν τους πάντες: οι περαστικοί και οι βολεμένοι—πέρα βρέχει.
Ανάμεσα στους σκοτιζόμενους, κακό της κεφαλής μου, κι εγώ. Στην Κβόρα δεν ήρθα, καταπώς λέω επαναλειμμένα, με πρωτεύοντα σκοπό να γκρινιάζω για τη διαχείρισή της. Άλλα ήρθα να γράφω, και ευτυχώς τα έγραψα και αυτά. Δυστυχώς όμως έχω υπερτροφικό το αίσθημα του κοινωνικού χρέους, και ανέλαβα εδώ ανεπαίσθητα τη δημοσιοποίηση και τη κριτική των κακώς κειμένων, ως λειτούργημα για τους συγχρήστες. Λειτούργημα, και ενίοτε, κακά τα ψέματα, αγγαρεία. Δεν είναι δα και λίγα τα κακώς κείμενα.
Και κάθε φορά, που λέτε, που ξεφυτρώνει εδώ μια καινούργια παλαβομάρα, να συσσωρεύεται με όλες τις προϋπάρχουσες παλαβομάρες, των ελεγκτών περιεχομένου, των σχεδιαστών, των μηχανικών, των αυταπάγγελτων καταδοτών, των ρεκλαμαδόρων, των αρετοσηματοδοτών, των αλαζόνων και των ανεγκεφάλων, πετάγονται ορισμένοι και λένε, σαν άλλοι Κικέρωνες προς άλλους Κατιλίνες, «ως πότε πια θα τα ανεχθούμε όλα τούτα; Πότε πια θα φτάσουμε στο απροχώρητο;»
Η παράφρονη εφαρμογή του BNBR στον Νεκρολόγο αντιπροχτές αποτέλεσε για μένα το απροχώρητο που ανέμενα. Όπως το αποτέλεσε και για τον Ζέιμπουρα τον Καθάου.
Ε ναι, μου ήταν όλο και περισσότερο αγγαρεία, ή ακόμα και παθολογία, να κάθομαι να απαντώ σε A2A με τις ώρες, και να εγκαταλείπω το διάβασμα οποιουδήποτε άλλου ιστοτόπου (πόσο μάλλον κιταπιού). Χαράμι δεν ήταν, όχι, παραμένω περήφανος για τα γραφόμενά μου. Αλλά το ομολογώ, είχε φτάσει στο σημείο που έπρεπε ούτως ή άλλως να ελαττώσω τη συμμετοχή μου σημαντικά.
Πριν λίγους μήνες όμως, σε απόπειρα να εξασκήσω την κριτική μου κάπως πιο ισορροπημένα, έγραψα βίντεο για το γιατί παραμένω στην Κβόρα, και δεν έχω ξεκουμπιστεί στο Μίντιουμ όπως λένε πως θα κάνουν ήδη τόσοι.
Και μού προέκυψε πως, όλα όσα θετικά μού δίνουν κίνητρο να παραμένω εδώ, θα μπορούσα μια χαρά να τα κάνω και στο Μίντιουμ. Με εξαίρεση την παρέα εδώ, την κοινότητα των Κβορόβιων. Που σε αντίθεση με την αντιμετώπηση τους από τη διεύθυνση της Κβόρας, δεν αποτελούν ανταλλάξιμο και αναλώσιμο υλικό: φίλοι και πατριώτες μου είναι, και νοιώθω φοβερή τύψη που τους εγκαταλείψω. Και για το ρημάδι το λειτούργημα, φυσικά, που έχω πειστεί πως τους ωφείλω.
Ε άμα είναι να με χαντακώσουν επειδή είπα ο αφελής να βοηθήσω τους συγχρήστες μου με ακριβείς πληροφορίες, το μήνυμα το κατάλαβα. Αρκετά έκατσα και ανέχτηκα. Έχουμε επιτέλους και κάποια αυτοϋπόληψη.
Ρομποτάκι με τη χατζάρα, νενίκηκάς με.
Δεν απομένει πια παρά να αποχαιρετήσω τους προσφιλείς, να περιφρονήσω τους απεχθείς, και να διακανονήσω τις όποιες εκκρεμότητες.
Πρώτα τα αρνητικά. Το τραβάει ο οργανισμός μου να κατεβάσω καντήλια μ’ αυτήν την αφορμή, και να διαολοστείλω χαφιεδαριό και ψώνια, αλλά μαζεύω τα λόγια μου, γιατί εγώ θα φανώ μαλάκας, όχι αυτοί.
Αλλά θα ξεστομήσω ονόματα. Την Τατιάνα την Έστεβεζ δεν έχω μπορέσει να την ψυχολογήσω ενόσω είχε φωνή εδώ δημόσια. Πάντως το συμπέρασμα μου το πήρα από το Σκοτ Ουέλτς (όπως πήρα και τόσα άλλα): υπάλληλος της Κβόρας είναι. Χρόνια κάνει πολύ περισσότερα για τους συγχρήστες απ’ όσα οι συνάδελφοί της, τα ρομπότ και οι πενταροδεκαρολόγοι συμβασιούχοι· αλλά τελικά στη λύση του προβλήματος δεν συμβάλει.
Ούτε έχω κάτι ιδιαίτερα να μοιράσω με τους άλλος υπάλληλους. Με το Δημήτρη τον Γκένζελ και το Σουοτσέν Χουάγκ, φερ’ ειπείν, έχω κάνει ευχάριστες κουβέντες. Τους σχεδιαστές της Κβόρας τους βλέπω καιρό με μισό μάτι, αλλά σε τελική ανάλυση (και τη δημοσίευσα την ανάλυση), ακολουθούν γραμμή που τους χαράζουν άλλοι.
Ακόμα και το Μάρκο το Μπόντνικ δεν έχω όρεξη να τον κακολογήσω (και από το στοίχημά μας δεν θα την σκαπουλάρει). Τον βρίσκω τραμπούκο χωρίς ιδιαίτερη κατανόηση του τι εστί Κβόρα, αλλά λόγια του αέρα είναι, δεν είναι εκεί το ζητούμενο. Ας τα πάρει το ποτάμι.
Αν και δεν πολυεμφανίζονται εδώ, σε αντίθεση με το Μάρκο, η εντύπωσή μου είναι πως περισσότερη ευθύνη για τα κακώς κείμενα βαρύνει τον Ιωνάθαν τον Μπριλ και τον Τζέι τον Ουάκερ, ως υπεύθυνους αντίστοιχα για τις σχέσεις με τους χρήστες (με όλους τους χρήστες, ρε Τζόναθαν, όχι μόνο τους πεννοφόρους), και με την ανάπτυξη κανονισμών. Αλλά είπαμε: η μάρκα, το «buck», αλλού σταματά. Η γραμμή έρχεται από τον Αδάμ τον Κουκουλοφόρο, όσο και αν δείχνει να αδιαφορεί.
Αυτά αυτοί. Μπίζνες κάνουν, με όλες τις λόξες του μπίζνες αλά Κοιλάδα του Πυριτίου. Στην κοσμάρα τους, και η κοσμάρα τους είναι άσχετη με τα μένα. Αποτελούν εμπόδιο, αλλά όχι εχθρούς. Και αν έχω εκφράσει διαφωνίες με ορισμένους θαμώνες για το πόσο κακώς έχουν εδώ τα κείμενα, αυτό σίγουρα δεν τους έχει καταστήσει εχθρούς μου. Σίγουρα έχω διαφωνήσει κατά καιρούς με τον Αχιλλέα το Βορτσελά, ή τον Κώστα τον Κωνσταντινίδη, ή τον Εδουάρδο τον Κόνγουεϊ, ή ακόμα και το Χριστοφή τον Βαν Λαγκ: αλλά έχω κρατήσει για δαύτους εκτίμηση, γιατί δεν αντιμετώπησα ποτέ από δαύτους περιφρόνηση.
Με άλλους τα ’χω. Αλλά ας πάνε στο καλό κι αυτοί. Για τα παλιοσείρια τους πεννοφόρους που με τίμησαν με το μπλοκάρισμά τους, την Έρικα τη Φρίντμαν, τον Έρικ το Λώριτζεν, την Καθλίν την Γκρέις, και τώρα πρότινος τον Δανιήλ τον Ρόζενταλ—τους αφήνω τη σκάλα του Σμιρνένσκι. Και την αφιέρωσή του: «για όσους θα πουν: καμμία σχέση με μένα!»
Θα κοντοσταθώ όμως σε άλλο παλιοσείρι. Ούτε καν τώρα δεν τον αναφέρω κατ’ όνομα, αλλά γλυτώνω σύντομα από το αποπνικτικό σκιάσιμο του BNBR. Ας τον πω εδώ ΓΣ.
Ο ΓΣ θα απόρησε όταν ανακάλυψε πως τον μπλοκάρω· σε αντίθεση με τα άλλα τα παλιοσείρια τους πεννοφόρους, δεν ήρθα ποτέ σε ρήξη με δαύτον· δεν νομίζω καν να ανταλλάξαμε κουβέντα.
Ο ΓΣ όμως έκανε σχόλιο σε ανακοίνωση της Τατιάνας, σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, που εξακολουθώ να το θεωρώ κατάπτυστο. Είπε πως η Τατιάνα ήταν πολύ πιο ευγενικιά από τον ίδιο, γιατί στη θέση της θα έλεγε σε όσους παραπονιούνται για τους ελεγκτές,
«Οι ελεγκτές έχουν τη δύναμη. Οι υπόλοιποι δεν την έχουν. Εμείς είμαστε ο δικαστής, οι ένορκοι, και οι δήμιοι. Άρα σας παρακαλώ, με ζαχαροκάντιο μάλιστα, σατ δε φακ απ. Δε σας πέφτει λόγος, και τα λόγια σας είναι άσκοπα.»
Εμένα δεν θα μου πει κανένας ευνοούμενος από το δικαστήριο των μαρισκάλδων να βγάλω το σκασμό μου όταν βλέπω το άδικο, ή πως η κριτική της ανυπόλογης εξουσίας είναι άσκοπη. Μην επιτρέψετε ούτε σεις ποτέ να σας υπαγορεύσει κανένα παλιοσείρι πως δεν σας πέφτει εδώ λόγος. Παλιοσείρια–παλιοσείρια, αλλά σάιτ ερωταπαντήσεων είναι, διάολε, δεν είναι στρατώνας.
Και τώρα οι φίλοι.
Πικρή ειρωνία που μόλις διάβασα τον συγγέροντα το Μάγιστρο να λέει πως ο καλός ο κόσμος είναι και μόνο που τον κρατά εδώ, τώρα που τον αφήνω τον ίδιο τον καλό τον κόσμο.
Πριν κάμποσους μήνες, ο Αντρέας ο Ουάγκ (άτομο που ξέρω πόσα ασχημόνησε) μού πέταξε την κουβέντα πως όποιον άρχιζε να παρακολουθεί, τον έβρισκε μετά λίγες μέρες στο Νεκρολόγο. Χτες βρήκα το σημαδιακό σχόλιο στο Νεκρολόγο, από χρήστη που ομολογώ δεν τον γνωρίζω, πως πάμπολλοι φίλοι του Νίκο καταλήγουν στο Νεκρολόγο.
Με τις γελοιογραφίες μου «I love youse guys» κατέγραψα 60 χρήστες που τους έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση τα τελευταία δυο χρόνια. Οι 26 είχαν ή έλαβαν την πέννα.
Οι 9 έχουν φύγει, ή τους έφυγαν.
Να ενταχτώ λοιπόν και γω στον κατάλογο, για να πάψει τάχα το θανατικό; Αλλά έλα μού που δεν παύει έτσι.
Ας είναι. Οι φιλίες είναι που μετράνε. Το πόσο οφείλω στις φιλίες που έκανα εδώ, εγώ το ξέρω. Γνώρισα συνανθρώπους εδώ που μού στάθηκαν και που με πόνεσαν. Η Δήμητρα, ο Μάγιστρος, η Σαμ, η Τρέις, η Τζένιφερ: φιλίες ζωής. Φιλίες που τους οφείλω τη ζωή μου. Και φιλίες που δεν θέλω τώρα να τις χάσω.
Όχι μόνο τα άτομα, αλλά και τα υποσύνολα. Τους αλβανούς και τους τούρκους και τους αζέρους, που μού έμαθαν τόσα πολλά για το ρωμαίικο. Τους γλωσσολογίζοντες και τους κλασσικίζοντες και τους φιλολογίζοντες, που τους θεώρησα συναδέλφους και αδερφούς. Τους έλληνες και τους αυστραλούς που με αγκάλιασαν. Και τους άλλους όσους βρήκα στο διάβα μου και χαριεντίστηκα μαζί τους.
Και στα στερνά, η σταθερή μου παρέα κατέληξε να ’ναι οι αγανακτησμένοι και οι αντιαγανακτησμένοι, του Στασιασμού και του Νεκρολόγου. Κι απ’ αυτούς έχω μάθει πολλά· και προς αυτούς έχω αισθανθεί ευθύνη.
Το πιο ντόμπρο που έχει να κάνει κανείς, όταν τα βροντά και φεύγει από την Κβόρα, είναι αυτό που έχει κάνει ήδη ο Ζέιμπουρα: να σβήσω το λογαριασμό μου, και να μην επιτρέψω στο Μολώχ να καρπωθεί το μόχθο μου εν απουσίᾳ μου. Δίστασα, και τελικά δεν το κάνω. Εν πρώτοις γιατί λυπάμαι τα σχόλια από τόσους που έκανα λακιρντί. Και επιπλέον, γιατί θέλω τα ψάρια οι νεοσύλλεκτοι, που κάτι θα ψυλλιαστούν περί Δανιμαρκίας, να βρούν εδώ ακόμα υλικό ψυχωφελές.
Αν και βλέπω τελευταία οι αναζητήσεις μου εδώ για τις συμβολές μου να χωλαίνουν…
Παρακαταθήκη εκτενέστερη θα γράψω από το Μίντιουμ για τους θαμώνες του Στασιασμού (που τον αφήνω να τον κουμαντέρνει η Τζένιφερ η Έντεμπερν), αλλά να πω εδώ το σημαντικότερο για τους αντιφρονούντες. Ο αγώνας συνεχίζεται, και τον συνεχίζετε εσείς· ούτε ηγέτης σας είμαι, ούτε μπροστάρης, και ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είμαι που κατάλαβε πως κάτι πάει στραβά στη Δανιμαρκία. Αλλά σας ζητώ τον αγώνα να τον συνεχίσετε όπως εν τέλει τον κατάλαβα κι εγώ. Όχι με την ευελπιστία κάτι να αλλάξει, αλλά απλά για να κρατάτε το κούτελο καθαρό. Όχι μπαμ κι όποιον πάρει ο Χάρος, αλλά με πνεύμα κριτικό και αυτοκριτικό, με ανάλυση και με επίγνωση, και με την αναγνώριση πως η Κβόρα έχει τους λόγους της που κάνει όσα κάνει, και που αμελεί όσα αμελεί· και οι λόγοι αυτοί, όσο γελοίοι και αν αποφασίσετε πως είναι, αξίζουν μελέτη και ψάξιμο, και δεν είναι λόγοι μήτε «empathy», αλλά μήτε και εμπάθειας.
Το λογαριασμό μου τον απενεργοποιώ, αν και θα περνώ πού και πού να μαζεύω την αλληλογραφία μου. Σχόλια μάλλον δεν θα αφήνω, μην ξανακολαστώ. Παρακαλώ όσοι από σας θέλουν να μείνουν σε επαφή με μένα, να μου στείλουν μέιλ ή μήνυμα στο Φέισμπουκ. Δεν ξέρω αν το Μίντιουμ θα ’ναι το καταλληλότερο μέρος να αράξω, αλλά θα το δοκιμάσω. Το περιεχόμενό μου το μεταφορτώνω στην ιστοσελίδα μου το Nick Nicholas, και όλες τις αξιοσημείωτες απαντήσεις και αναρτήσεις θα τις φορτώσω στο Μίντιουμ. Οι πολλές οι A2A μού κατάντησαν ασφυκτικές, αλλά θα τις πεθυμήσω, και αν θέλετε να μου προωθείτε πού και πού κάποια να την απαντήσω στο Μίντιουμ, πρόβλημα δεν έχω. Ακόμα και αν αναπαραγάγετε την απάντησή μου πίσω στην Κβόρα…
Για δύο χρόνια η Κβόρα ήταν το φαεινότερο σημείο της ζωής μου. Λόγω τιμής. Τώρα πια που πάει να αμαυρωθεί, με πλακώνει κάποια θλίψη. Πώς να μη με πλακώσει; Σε σημείο, ίσως κάπως ιερόσυλα, σίγουρα κάπως υπέρμετρα, να μου φέρνει στο μυαλό το μοιρολόι της Σάρας για τον Ισαάκ:
Κι ας τάξω δεν το γέννησα ειδέ ’δα το ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενο εκράτουν, κι ήσβησέ μου.
Αλλά φεύγω με άλλο σκοπό κατά νου. Εποικοδομητικότερο.
stixoi.info: Ο γυάλινος κόσμος. 1960. Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Μουσική: Απόστολος Καλδάρας.
Ποιος θα μου δώσει δύναμη
τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω,
να φτιάξω όμορφες καρδιές
μεγάλες και πονετικές,
τις σκάρτες να πετάξω;
Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια
κοινωνία άλληνε.
Σας αφήνω γεια. Μη χαθούμε, παιδιά. Κρίμα θα ’ταν.
Σας αφήνω γεια.
Reducing Participation:
My point is around my ideal of Quora as collaborative solving problems with the community. My question writing process has been: Write a question with the title having a self-contained meaning, and not relying on the question details. Write details to support the question and not contradict it, while remaining optional. These would typically be an elaboration of what I’m looking for, or, links to other questions, or answers. I would have hoped Quora supported more semantic relationships such as “follow up to” (something you’ve touched on with Follow-up Questions, a feature I never noticed), or “related to”. I’ve been a big fan of linking to other answers and questions, even to the point of linking to other people’s answers to the same question, and not in the name, in the hope that the system would derive some meaning from it.
I think of the initial questions, then follow-up answers, and then the following questions, as an entire thread of conversation. In a more “loose” form, this is what’s happening in comments, where some real gems of knowledge/experience/opinion could be found. I’ve wanted comments to be first-class objects in the system, but that didn’t happen.
Now speaking of knowledge. The whole idea of community is letting people tell stories. I am a strong supporter of letting people tell stories by answering questions. (As are you – the only minor thing I don’t like about your answers is that you address the questioner by name, while I prefer to answer in the abstract and generally not address the questioner or even the generic “you”.)
I suspect that the top writers (not necessarily Quora Top Writers) who prefer to write “answers as articles” don’t believe in this as strongly, and for them, “questions as writing prompts” will suffice.
And then the mission of Quora as the source of knowledge. I see people who laugh at this idea because Quora is full of personal anecdotes and stories. I take the opposite view, and believe Quora has done very well by getting people to share stories. How are we readers to judge that these are not important? How much of our civilisation’s history has been written, not in the form of academic papers, but from personal correspondence, diaries, or even graffiti on the ancient cities’ walls?
And now Quora has rejected this. I would have been fine with stopping question details, but they have retroactively destroyed our work in setting up the questions They are reducing the whole process to a canonical question that is imposed by force (and not willingly by question writers/moderators/gnomes who write, edit and merge questions because they want to).
Finally, this new process needs skilled question writers and editors more than ever to create the correct question according to their new criteria. If Quora were consistent, and wanted to be the perfect ad-making machine (as in Scott’s post) then they would train users to write questions that would yield the best answers for them. But no, they still tempt the new user with the “Ask Question” button and the “What is your question box”. This to me reveals the chaos of Quora management and product design, a whole interesting story, but a distraction from my points here.
Posts on this blog will only point to the profile of users, and mention any reason for sanction given in edit profiles. Speculation about why people have been banned or blocked will not be entertained. BNBR applies in comments.
New to Quora? Check out Quora Base Camp